Ο Έλληνας που κατασκευάζει αναπηρικά αμαξίδια για ζώα
Για την αναπηρία δεν μιλάμε συχνά. Τουλάχιστον όχι όσο θα έπρεπε.
Όλοι/ες μας συμφωνούμε, λίγο-πολύ, ως προς τη σημασία που έχει ο σεβασμός των δικαιωμάτων των αναπήρων, τόσο ανθρώπων, όσο και ζώων, αλλά λίγοι από εμάς προβαίνουν σε πράξεις για να κάνουν την κοινωνία μας πιο ισότιμη και συμπεριληπτική.
Δυστυχώς, η ημιμάθεια και η έλλειψη υποδομών εξακολουθούν να επικρατούν, υποβιβάζοντας συχνά τους ανάπηρους συμπολίτες μας σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Όσο για τα ανάπηρα ζωάκια, αυτά καταδικάζονται, πολλές φορές, σε ευθανασία λόγω κάποιας κινητικής αναπηρίας που εμφανίζεται μετά από ατύχημα, ασθένεια, ή λόγω ηλικίας.
Ευτυχώς, σε μια χώρα που βρίθει από περιστατικά κακοποίησης και παραμέλησης ζώων, υπάρχουν κάποιες φωτεινές οάσεις ανθρωπιάς, όπως η εταιρεία Plus 2 Feet του Βασίλη Τζιγκούρα, ενός πρώην υδραυλικού από τη Λάρισα ο οποίος ξεκίνησε, αυτοδίδακτος το 2015, να φτιάχνει αναπηρικά αμαξίδια για ζώα από σωλήνες ύδρευσης.
Τι σας ενέπνευσε να ξεκινήσετε το εγχείρημα με τα αμαξίδια για ζωάκια; Πώς προέκυψε;
Ήταν μια δύσκολη περίοδος κατά την οποία είχα κατάθλιψη και εργαζόμουν ως υδραυλικός σε μια δουλειά που δεν ήταν δική μου. Ήθελα να ξεκινήσω κάτι δικό μου.
Ευτυχώς, σε μια χώρα που βρίθει από περιστατικά κακοποίησης και παραμέλησης ζώων, υπάρχουν κάποιες φωτεινές οάσεις ανθρωπιάς, όπως η εταιρεία Plus 2 Feet του Βασίλη Τζιγκούρα, ενός πρώην υδραυλικού από τη Λάρισα ο οποίος ξεκίνησε, αυτοδίδακτος το 2015, να φτιάχνει αναπηρικά αμαξίδια για ζώα από σωλήνες ύδρευσης.
Τι σας ενέπνευσε να ξεκινήσετε το εγχείρημα με τα αμαξίδια για ζωάκια; Πώς προέκυψε;
Ήταν μια δύσκολη περίοδος κατά την οποία είχα κατάθλιψη και εργαζόμουν ως υδραυλικός σε μια δουλειά που δεν ήταν δική μου. Ήθελα να ξεκινήσω κάτι δικό μου.
Αυτό το εγχείρημα ξεκίνησε από τη μεγάλη αγάπη που έχω για τα ζώα. Έβλεπα βίντεο για την κατασκευή αμαξιδίων και χρησιμοποίησα όσα είχα μάθει από τις σπουδές του υδραυλικού και του μηχανουργού στον πειραματισμό μου.
Στην αρχή έφτιαξα αμαξίδια από σωλήνες ύδρευσης, μετά εξελίχθηκαν σε αμαξίδια αλουμινίου. Λένε πως κάθε αρχή και δύσκολη – αυτή ήταν μια πολύ δύσκολη αρχή, είχε άγχος, στενοχώρια… Είχα να αντιμετωπίσω το άγνωστο.
Δεν υπήρχε αναπηρικό αμαξίδιο για ζώα μέχρι τότε στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι απ’όσο γνώριζα, και έπρεπε να ψάξω τα πάντα, να εμπνευστώ, να αντιγράψω, να δω κάτι από το εξωτερικό, πάντα με τη δική μου υπογραφή και στο δικό μου στυλ.
Προσπαθούσα να δείξω το αμαξίδιο στον Έλληνα, να τον πείσω ότι μόνο καλό μπορεί να κάνει στο ζώο. Ήθελα να πούμε στον κόσμο να μην κοιμίζει τα ζώα του γιατί παλιότερα υπήρχαν πολλές αναίτιες ευθανασίες. Σήμερα υπάρχουν πολλά ζωάκια που ζουν ευτυχισμένα με το αμαξίδιο.
