Οι εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 μετά από 18 μήνες πολιτικής αστάθειας
Η Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1951 (Οκτώβριος 1951 - Οκτώβριος 1952) ήταν ακόμα μια κυβέρνηση συνεργασίας των δυο μεγαλύτερων κομμάτων του Κέντρου, (Κόμμα Φιλελευθέρων και ΕΠΕΚ) - , μέχρι το διάλειμμα των ετών 1963 - 1965, και προέκυψε μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 9ης Σεπτεμβρίου 1951.
Αν και οι εκλογές του Σεπτεμβρίου έδωσαν την νίκη στο πρωτο-εμφανιζόμενο κόμμα του στρατάρχη Παπάγου, τον Ελληνικό Συναγερμό, αλλά όχι και την αυτοδυναμία στο Κοινοβούλιο, η άρνηση του Παπάγου να συνεργαστεί με οποιοδήποτε άλλο κόμμα, οδήγησε τελικά, ύστερα από 48 ημέρες μετά τις εκλογές, στη συνεργασία των κομμάτων του Κέντρου και στο σχηματισμό κυβέρνησης.
«Η θητεία της κυβέρνησης ΕΠΕΚ - ΚΦ επρόκειτο να αποδειχθεί εξαιρετικά δυσχερής. Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της και οι «έξωθεν» πιέσεις, τόσο από τον «αμερικανικό παράγοντα» όσο και από τα Ανάκτορα σε συνδυασμό με τα κρίσιμα γεγονότα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει και την έντονη αντιπολιτευτική τακτική του Συναγερμού, οδήγησαν στην εφαρμογή μιας αντιφατικής πολιτικής και έθεσαν συχνά σε δοκιμασία την σταθερότητά της.»
Χαρακτηριστικά παραδείγματα, είναι ο διορισμός στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, του ναυάρχου Αλέξανδρου Σακελλαρίου, ο οποίος έγινε κατόπιν πιέσεων από τον Αμερικανό πρεσβευτή Τζον Πιουριφόυ και τα Ανάκτορα, που ο Πλαστήρας αναγκάστηκε αν αποδεχτεί, και η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συγκατηγορουμένων του, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του Πρωθυπουργού.
Ειδικότερα η υπόθεση Μπελογιάννη, θα δημιουργούσε για την κυβέρνηση μια άνευ προηγουμένου φθορά, αφού τα αριστερά στελέχη του κόμματος θα συνιστούσαν εσωκομματική αντιπολίτευση που θα σταδιακά θα έφθειρε όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και την ίδια την ΕΠΕΚ.
Στις 10 Μαρτίου 1952 ο Πρωθυπουργός Πλαστήρας υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και ημιπληγία, που τον ανάγκασε να αποσυρθεί προσωρινά από την Πρωθυπουργία, ενώ τη θέση του κατέλαβε ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Βενιζέλος. Αν και ο Πλαστήρας επανέκαμψε, η κατάσταση της υγείας του δεν του επέτρεπε πλέον να έχει τον πλήρη έλεγχο των πολιτικών δρώμενων.
Εκτός από αυτό όμως, από τον Μάρτιο οι ανακατατάξεις στην πολιτική σκηνή είναι συνεχείς και οδηγούν αργά αλλά σταθερά στην απώλεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας και τέλος, στην παραίτηση της κυβέρνησης.
